PIRŠTINĖ
SKINNVOTTEN
litauisk og norsk bokmål
Velg tekst og bakgrunnsfarge
Vieną šaltą žiemos dieną ėjo senelis su šunimi pasivaikščioti po mišką.
En kald vinterdag gikk en gammel mann på tur i skogen med hunden sin.
Bevaikščiodamas pametė senelis vieną pirštinę ant sniego. Jis
nepastebėjo, kad nebeturi vienos pirštinės ir nuėjo toliau.
Mens mannen gikk, mistet han den ene votten sin i snøen. Han merket ikke at han hadde mistet den, og gikk videre.
Neužilgo kur buvus kur nebuvus atbėgo pelytė. Ji tik
šmurkšt įlindo į pirštinę ir pagalvojo: «Šiąnakt čia bus mano namai!»
Etter en liten stund kom en mus pilende. Musen smatt inn i votten og tenkte: «Dette skal være huset mitt i natt!»
Neužilgo atšokavo varlytė. «Kas gi čia gyvena?» paklausė varlytė. Pelytė atsakė: «Aš esu Pelytė Smailianosytė. O kas tu?». «Aš esu Varlytė Šoklytė. Ar galiu šiąnakt čia miegoti?»paklausė varlytė. «Be abejo, lįsk vidun», pasakė pelytė.
Det gikk ikke lang tid før en liten frosk kom hoppende bort til votten. «Hvem er det som bor her, da?» spurte frosken. Musen svarte: «Jeg er Pilemus Silkehår. Hvem er du?». «Jeg er Friskefrosk Langelår. Kan jeg få sove her i natt?» spurte frosken. «Ja da, bare kom inn», sa musen.
Neužilgo pro šalį šokavo kiškis. Jis stabtelėjo
priešais pirštinę ir paklausė: «Kas gi čia gyvena?» Gyvūnai pirštinėje atsakė: «Aš, Pelytė Smailianosytė ir aš, Varlytė Šoklytė. O ka tu?» «Aš esu Kiškis Piškis. Ar galiu šiąnakt čia miegoti?» paklausė kiškis. «Be abejo, lįsk vidun», atsakė gyvūnai.
Litt senere kom det en hare sprettende. Haren stanset foran votten og spurte: «Hvem er det som bor her, da?» Dyrene i votten svarte: «Vi er Pilemus Silkehår og Friskefrosk Langelår. Hvem er du?» «Jeg er Haremann Hoppsadans. Kan jeg få sove her i natt?» spurte haren. «Ja da, bare kom inn», svarte dyrene.
Neužilgo šniukštinėdama pro šalį bėgo lapė. Sustojo lapė prie pirštinės ir paklausė: «Kas gi čia gyvena?» Gyvūnai pirštinėje atsakė: «Aš, Pelytė Smailianosytė, aš, Varlytė Šoklytė ir aš, Kiškis Piškis. O ka tu?» «Aš esu Lapė Snapė. Ar galiu šiąnakt čia miegoti?» paklausė lapė. «Be abejo, lįsk vidun», atsakė gyvūnai.
En rev kom luskende forbi. Hun stoppet ved votten og spurte: «Hvem er det som bor her, da?» Dyrene i votten svarte: «Vi er Pilemus Silkehår, Friskefrosk Langelår og Haremann Hoppsadans. Hvem er du?». «Jeg er Revemor Silkesvans. Kan jeg få sove her i natt?» spurte hun. «Ja da, bare kom inn», svarte dyrene.
Staiga tie keturi gyvūnai išgirdo, kad kažkas uostinėja jų pirštinę. Pažvelgę laukan jie išvydo vilką. Vilkas paklausė: «Kas gi čia gyvena?» Gyvūnai pirštinėje atsakė: «Aš, Pelytė Smailianosytė, aš, Varlytė Šoklytė, aš, Kiškis Piškis ir aš, Lapė Snapė. O ka tu?» «Aš esu Vilkas Pilkas. Ar galiu šiąnakt čia miegoti?» paklausė vilkas. «Be abejo, lįsk vidun», atsakė gyvūnai.
De fire dyrene i votten hørte plutselig at noen snuste på votten. De tittet ut og så en ulv. Ulven spurte: «Hvem er det som bor her, da?» Dyrene i votten svarte: «Vi er Pilemus Silkehår, Friskefrosk Langelår, Haremann Hoppsadans og Revemor Silkesvans. Hvem er du?». «Jeg er Ulven Aldrimett. Kan jeg få sove her i natt?» spurte han. «Ja da, bare kom inn», svarte dyrene.
Dabar jau penkiese tupi pirštinėje. Tada prie pirštinės priėjo šernas, sukriuksėjo ir paklausė: «Kas gi čia gyvena?» Gyvūnai pirštinėje atsakė: «Aš, Pelytė Smailianosytė, aš, Varlytė Šoklytė, aš, Kiškis Piškis, aš, Lapė Snapė ir aš, Vilkas Pilkas. O ka tu?» «Aš esu Šernas Knyslius. Ar galiu šiąnakt čia miegoti?» paklausė šernas. «Čia pradeda darytis labai jau ankšta…» atsakė gyvūnai. «Aš susisuksiu į mažutį kamuoliuką ir tilpsiu», pasakė šernas ir įsirangė į pirštinę.
Nå var det fem dyr i votten. Et villsvin gikk bort til votten, gryntet og spurte: «Hvem er det som bor her, da?» Dyrene i votten svarte: «Vi er Pilemus Silkehår, Friskefrosk Langelår, Haremann Hoppsadans, Revemor Silkesvans og Ulven Aldrimett. Hvem er du?». «Jeg er Villsvinet Trynebrett. Kan jeg få sove her i natt?» spurte han. «Det begynner å bli veldig trangt her nå …» svarte dyrene. «Nei da, jeg skal gjøre meg så liten jeg kan», sa villsvinet og krabbet inn i votten.
Neužilgo prie pirštinės atpėdino meška. Ji paklausė: «Kas gi čia gyvena?» Gyvūnai pirštinėje atsakė: «Aš, Pelytė Smailianosytė, aš, Varlytė Šoklytė, aš, Kiškis Piškis, aš, Lapė Snapė, aš, Vilkas Pilkas ir aš, Šernas Knyslius. O kas tu?» «Aš esu Meška Lepečka. Ar galiu šiąnakt čia miegoti?» paklausė meška. «Deja, čia ir taip labai jau ankšta, nebėra vietos» atsakė gyvūnai. «Na jau», pasakė meška, «susispausime ir sutilpsime».
Ikke lenge etter kom en bjørn labbende bort til votten. Bjørnen spurte: «Hvem er det som bor her, da?» Dyrene i votten svarte: «Vi er Pilemus Silkehår, Friskefrosk Langelår, Haremann Hoppsadans, Revemor Silkesvans, Ulven Aldrimett og Villsvinet Trynebrett. Hvem er du?». «Jeg er Bamsefar Labbdiger. Kan jeg få sove her i natt?» spurte han. «Vi kan dessverre ikke la deg komme inn. Det er ikke mer plass», svarte dyrene. «Jo da», sa bjørnen, «bare trykk dere sammen, så går det nok».
Įsispraudė ir meška į pirštinę. Visi gyvūnai susispaudė vienas prie kito ir sutilpo. Dabar jau
net septyni gyvūnai buvo pirštinėje ir jiems buvo labai ankšta.
Bjørnen presset seg inn i votten sammen med de andre. Dyrene klemte seg sammen så alle fikk plass. Nå var det syv dyr inne i votten og det var veldig trangt.
Tuo tarpu parėjo senelis mišku namo. Staiga apsižiūrėjo, kad pametė vieną pirštinę. Jis nusprendė eiti ieškoti pamestos pirštinės. Šuo nubėgo pirmiau senelio.
På den andre siden av skogen kom den gamle mannen hjem. Da oppdaget han at han hadde mistet den ene votten sin. Han bestemte seg for å gå tilbake for å lete etter den. Hunden løp i forveien.
Šuo pastebėjo sniege gulinčią pirštinę, tačiau pirštinė krutėjo! Šuo ėmė loti: «Au, au, au!» Lojimo pažadinti gyvūnai paliko pirštinę ir pabėgo gilyn į mišką.
Hunden fikk øye på votten som lå i snøen. Votten bevegde seg i snøen! Hunden bjeffet mot den: «Voff, voff, voff!» Dyrene i votten ble vekket av den høye bjeffingen, og kom seg ut av votten før de raskt forsvant ut i skogen.
Senelis pakėlė pirštinę, ją užsimovė ir niekaip negalėjo suprasti, kodėl ji buvo šilta viduje, nors taip ilgai ant sniego išgulėjo.
Mannen plukket opp votten. Da han tok den på seg igjen, kunne han ikke skjønne at den fortsatt var så varm etter å ha ligget i snøen så lenge.
Snip snap snute, štai ir baigta pasakutė.
Snipp, snapp, snute, så var eventyret ute.
Skinnvotten // Pirštinė
Illustrasjoner ved Katarina Skog Hundal
Revidert i 2025 av Nasjonalt senter for flerkulturell opplæring
Forsidedesign: Mari Helén Holum
Revisjon og lydstøtte (2025) på litauisk og norsk bokmål: Airida Racyte
ISBN:
Copyright © 2025 · NAFO
Lisensieret under en Creative Commons Navngivelse-
IkkeKommersiell-DelPåSammeVilkår 4.0 Internasjonal lisens.
Du finner flere flerspråklige fortellinger gratis på morsmål.no/fortellinger
Der finner du også tilleggsressurser og lydstøtte til fortellingene.
Copyright © 2025 · NAFO
Lisensieret under en Creative Commons Navngivelse-
IkkeKommersiell-DelPåSammeVilkår 4.0 Internasjonal lisens.
