Apen og krokodillen // Małpka i krokodyl

Była sobie raz mała małpka, która mieszkała ze swoją mamą w dżungli na Sri Lance. W dżungli rosły wysokie drzewa, a między nimi płynęła czysta i szeroka rzeka.

Każdego dnia mała małpka przeskakiwała z drzewa na drzewo, aż dotarła do rzeki. Schodziła wtedy ostrożnie na dół i siadała na brzegu. Małpka nie miała z kim się z bawić. Inne zwierzęta w dżungli były większe i szybsze od niej, więc nie potrafiła za nimi nadążyć. Dlatego spędzała swoje dni samotnie, nad brzegiem rzeki.

Wieczorami wracała do domu, do swojej mamy, i siadała jej na kolanach.
«Nie mam się z kim bawić,» powiedziała pewnego wieczoru.
«Poczekaj chwilę,moje dziecko, wkrótce na pewno znajdziesz kogoś do zabawy.», odpowiedziała mama.
«Ale ja chcę mieć kogoś teraz…» powiedziała małpka, zanim zasnęła.

Pewnego dnia, gdy małpka siedziała nad rzeką, nagle zobaczyła parę oczu wynurzających się z wody. Oczy zbliżały się coraz bardziej i bardziej, a małpka obserwowała je z ciekawością.

Nagle na małpkę wytrysnęła wielka fontanna wody, tak że była całkiem przemoczona. To ogromne zwierzę o długim, zielonym pysku, ostrych zębach i potężnym ogonie ochlapało ją wodą.

«Kim jesteś?» zapytała małpka, śmiejąc się i strząsając z siebie krople wody. «Jestem krokodylem,» uśmiechnęło się zwierzę. «A ja jestem małpką. Chciałbyś zostać moim przyjacielem?» zapytała. «Przyjacielem? Co to znaczy?» zdziwił się krokodyl. «Przyjaciele troszczą się o siebie i bawią razem,» wyjaśniła małpka łagodnie.
«To brzmi świetnie. Możemy zostać przyjaciółmi» odpowiedział krokodyl.

Małpka i krokodyl bawili się razem przez cały dzień i śpiewali:

Ene due rabe – mam przyjaciela
Ene due rabe – a kim on jest
Ene due rabe – przypłynął rzeką
Ene due rabe – i fajnie jest

Wieczorem pożegnali się i umówili, że spotkają się znowu następnego dnia.

Kiedy małpka wróciła tego wieczoru do domu, opowiedziała mamie, że znalazła sobie przyjaciela. Mama bardzo się ucieszyła i zapytała ciekawie, kim jest nowy kolega. Małpka powiedziała:
«To był… to był…», ale jakoś nie mogła sobie przypomnieć. Mama zaczęła zgadywać z entuzjazmem:
«Czy to któreś z żółwiątek?
Albo może mały słonik?
A może jedno z pawiątek?»

Małpka pomyślała chwilę i zawołała: «Nie, już wiem! To był krokodyl!» «KROKODYL?!» powiedziała mama przerażona.
«Przecież krokodyle są niebezpieczne! One jedzą inne zwierzęta. Jedzą małpy! Nie wolno ci bawić się z krokodylem.»

Małpka bardzo się zasmuciła. W końcu znalazła kogoś do zabawy, a mama twierdziła, że ten ktoś jest niebezpieczny? Przecież małpka i krokodyl bawili się razem tak wesoło!
Wieczorem, kiedy położyła się spać, długo leżała i myślała. Nagle wpadła na pomysł — może jest coś, co mogłoby przekonać mamę, żeby zmieniła zdanie.

Następnego dnia małpka nazbierała bananów, które chciała zanieść krokodylowi.
«Jeśli krokodyl będzie najedzony pysznymi owocami, to przecież nie będzie musiał jeść małpek,» pomyślała z zadowoleniem.

Gdy małpka znów spotkała krokodyla, podarowała mu wielki kiść bananów. «Co to jest?» zapytał krokodyl. «To banany. Spróbuj — są przepyszne!» Krokodyl połknął jednego banana razem ze skórką i aż zawołał: «To najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek jadłem!»

Małpka uśmiechnęła się szeroko:
«No widzisz! Mogę przynosić ci owoce każdego dnia, ale musisz obiecać, że nigdy nie zjesz żadnego innego zwierzaka!» «Nie ma problemu,» odpowiedział krokodyl z bananem w buzi.

Małpka i krokodyl wciąż spotykali się, żeby bawić się razem. Każdego dnia małpka przynosiła dla krokodyla wielki kosz owoców, a krokodyl dotrzymywał obietnicy i najadał się do syta tylko owocami.

Wieczorami małpka wracała do swojej mamy, a krokodyl kładł kosz owoców na grzbiet i odpływał do domu, gdzie dzielił się smakołyki ze swoją żoną.

Pewnego dnia żona krokodyla powiedziała: «Owoce są smaczne, ale nie najadam się nimi do końca.
Do tych owoców dobrze byłoby zjeść… małpie serduszko.
Przynieś ze sobą małpkę do domu, zjemy serduszko razem.» «Ale małpka jest moim przyjacielem,» powiedział krokodyl.

«Przyjacielem? Co to takiego? Nigdy o tym nie słyszałam. Zapomniałeś, że my, krokodyle, jemy zwierzęta? No dalej, ruszaj, jestem bardzo głodna!» powiedziała krokodylica.

Kiedy krokodyl spotkał małpkę na brzegu rzeki, zaprosił ją do siebie na obiad. Małpka bardzo się ucieszyła i powiedziała: «Dziękuję, z wielką chęcią! Ale… ja nie umiem pływać.»

«To nic nie szkodzi, po prostu usiądź na moim grzbiecie, a ja cię podwiozę,» powiedział krokodyl.
Małpka wskoczyła więc na jego szeroki grzbiet, i razem popłynęli w stronę domu krokodyli.

Gdy zbliżali się do domu krokodyla, żona krokodyla już na nich czekała.
Miała na sobie kuchenny fartuch i trzymała w łapie wielki widelec,
gotowa, by zjeść małpkę. «Ojej, ale duży widelec!» powiedziała małpka, kiedy ją zobaczyła. «A co będzie dziś na obiad?» zapytała z ciekawością. «Eh… Wiesz… Moja żona bardzo miała ochotę na małpie serduszko,
więc przyprowadziłem cię tutaj, żeby mogła cię zjeść,» powiedział krokodyl.

Małpka aż zamarła z przerażenia.
«Małpie serduszko?» zawołała.

Szybko zaczęła myśleć — i po chwili powiedziała: «Och, to niedobrze… bo ja tak naprawdę nie mam teraz swojego serca przy sobie.» «Co? Jak to?» zapytał krokodyl zdziwiony. «Widzisz…» zaczęła małpka.
«Wczoraj, kiedy bawiliśmy się nad rzeką, moje serce zamokło.
Więc wyjęłam je i powiesiłam, żeby wyschło.»

Krokodyl zamyślił się przez chwilę.
«Och… naprawdę tak można?»zapytał z powagą. «Tak, powiesiłam serce na drzewie, tuż obok miejsca, gdzie zwykle się bawimy.», powiedziała małpka.

Krokodyl wyobraził sobie serce wiszące na gałęzi, suszące się na słońcu. «Musimy wrócić i je zabrać, żeby twoja żona była zadowolona,» dodała. Krokodyl natychmiast zawrócił i popłynął z małpką na grzbiecie z powrotem.

W drodze powrotnej małpka była i przestraszona, i bardzo smutna:
«Jak to możliwe, że krokodyl chciał mnie podać jako posiłek?
Myślałam, że jest moim przyjacielem…»pomyślała z żalem.

«Na którym drzewie wisi twoje serce?» zapytał krokodyl, gdy zbliżali się do brzegu.

«Wisi na drzewie zaraz obok. Popłyń tylko bliżej brzegu, a ja je przyniosę,»
powiedziała małpka.

Gdy tylko dopłynęli do brzegu, małpka zeskoczyła z grzbietu krokodyla i błyskawicznie wspięła się na wysokie drzewo. Siedząc wysoko na gałęzi, była całkowicie poza zasięgiem krokodyla.

«Nie jesteś już moim przyjacielem!»
zawołała małpka w dół, do krokodyla, po czym zaczęła przeskakiwać z drzewa na drzewo, wracając do domu.

Kiedy wróciła do domu, od razu wskoczyła w ramiona swojej mamy i obiecała, że już nigdy więcej nie będzie przyjacielem krokodyla.

Koniec i bomba, kto nie słuchał ten trąba!