ANSA OG BANSA

Det var ein gong ein geitemamma som budde i eit lite hus i skogen saman med geitekillingane sine, som heitte Ansa og Bansa. 

Ein dag måtte mammaen inn til landsbyen ein tur. Før ho drog, sa ho til Ansa og Bansa at dei måtte bli heime og at dei ikkje måtte opne døra for nokon medan ho var burte.  

Så fort mammaen hadde gått, sa Ansa: “Kom, Bansa, nå finn me på noko gøy!” 

Før dei rakk å gjere noko, høyrde dei ein høg lyd: BANK, BANK, BANK! Dei såg burt mot døra.

«Kven er det?» ropa Ansa. Dei høyrde fyrst eit kremt, før dei høyrde ei ljos stemme som sa: «Det er mamma, slepp meg inn!” Geitekillingane såg på kvarandre. «Det der høyres ikkje ut som mamma, men kven elles kan det vere?” sa Bansa. “Me kan jau berre opne døra og sjå”, sa Ansa. “Nei, mamma sa jau …” byrja Bansa. 

Før Bansa rakk å seie noko meir, opna Ansa døra. Utanfor døra stod ei diger løve! På eit blunk stupa løva inn og slukte både Ansa og Bansa heile. 

Inne i magen til løva ropa geitekillingane i kor: “Hjeeelp! Mamma, kom og hjelp oss!” Men uansett kor mykje dei ropa, kunne ikkje mammaen høyre dei. Løva slepte den svære og tunge magen sin tilbake inn i skogen.

Då mammaen kom heim att stod døra til huset open. Ho skjønte at noko var galt. Ho ropa på Ansa og Bansa, men dei svarte ikkje. Ho bestemte seg for å gå og leite etter dei, men fyrst ville ho gå til smeden.

I landsbyen stod smeden og slo på glødande jern med ein stor hamar. Geitemammaen spurde om han kunne lage to spisse horn til henne. Smeden laga to jernhorn, pynta dei med gull og diamantar, før han festa dei over horna hennar.

Geitemammaen gjekk uredd inn i skogen med dei nye, spisse horna sine. 

Under eit tre låg det ein ulv og søv. Ho gjekk burt og vekte ulven, og spurde: «Har du ete min Ansa, og har du ete min Bansa? Om du har det, så la oss slåss!» Ulven gjespa og svarte: «Å nei, eg har ikkje ete din Ansa, og eg har ikkje ete din Bansa, så me skal nok ikkje slåss.» «Nei vel,» sa mammaen og gjekk bestemt vidare.

Geitemammaen fekk auge på ein bjørn. Ho gjekk rett burt og spurde bjørnen: «Har du ete min Ansa, og har du ete min Bansa? Om du har det, så la oss slåss!» Bjørnen strakk seg før han svarte: «Å nei, eg har ikkje ete din Ansa, og eg har ikkje ete din Bansa, så me skal nok ikkje slåss.» «Nei vel,» sa ho og gjekk raskt vidare.  

Etter ei stund kom ho til ei open slette. Der låg det ei løve og kvilte i sola. Geitemammaen gjekk burt og spurte løva: «Har du ete min Ansa, og har du ete min Bansa? Om du har det, så la oss slåss!» 

Løva gliste og svarte: «Ja, eg har nok ete din Ansa, og eg har nok ete din Bansa, så kom igjen, lat oss slåss!”

Sjølv om løva var stappmett og magen var tung, tenkte han at det ville vere enkelt å slåss mot ei geit. Han kasta seg mot geitemammaen, men ho stod klar. Ho bøygde hovudet slik at løva hoppa rett inn i dei to gullhorna.

Løva falt i bakken, og ut av magen kom Ansa og Bansa like heile. Endeleg fekk dei sjå mammaen sin att! 

På veg heim lova Ansa og Bansa at dei aldri skulle opne døra for nokon att.

Snipp, snapp, snute, så er eventyret ute.